Tuesday, August 31, 2010

Λονδίνο again....

Γράφω ξαπλωμένη στο κρεβάτι της Doris με το laptop σε μια άβολη αλλά σταθερή θέση που με βοηθάει να πατάω τα πλήκτρα σχετικά εύκολα... Έξω από το παράθυρο οι κύκνοι κάνουν τεμπέλικες βόλτες στα νερά του καναλιού και ο ήλιος λάμπει σαν να είμαι στην Αθήνα. Το Λονδίνο με καιρό ελληνικό είναι σίγουρα μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου... Και για μένα που σιχαίνομαι την μουντάδα και την βροχή, αυτές οι μέρες λιακάδας ήταν ανέλπιστο δώρο... Και οι ιδανικές συνθήκες για να ευχαριστηθώ βόλτες και ψώνια.. Βέβαια, τα προγράμματα μου εξακολουθούν να ανατρέπονται διαρκώς, οι οκτώ μέρες του ταξιδιού μας έγιναν τρεις αλλά δεν πειράζει.. Προλάβαμε να πάμε σε όλα τα αγαπημένα μας μαγαζιά, να φάμε σαν γουρουνάκια, να εκδράμουμε στην εξοχή και να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας... Και η αλήθεια να λέγεται, το να είμαι εδώ παρέα με την Μαρία που είναι ο πιο δικός μου άνθρωπος μετά τον Μάνο και τον Άρι βοήθησε πολύ στο να περάσω καλύτερα από όσο θα επέτρεπαν οι συνθήκες σε άλλη περίσταση...
Ξεκινώντας απο την Κυριακή που φτάσαμε, κουρασμένες αλλά γεμάτες όρεξη για να κάνουμε ότι περισσότερο μπορούσαμε για να χορτάσουμε την πόλη που αγαπάμε τοσο πολύ, αφήσαμε τα πράγματα μας στο σπιτι της Doris που μας το παραχώρησε μια που εκείνη είναι ακόμα στην Αθήνα, και φύγαμε τρέχοντας για τα μαγαζιά.. Harrod's, Harvey Nichols και Selfridges ήταν τα πρώτα "προσκυνήματα" μας και το βράδυ κλείσαμε την πρώτη μας μέρα στην πόλη με ένα early dinner στο PJ's στην Fulham Road... Καταπληκτικά  eggs benedict - έχω γίνει ειδική στο θέμα μια που έκανα και crush test σε διάφορα εστιατόρια- και ένα τεράστιο burger που κοντεψε να με εξολοθρεύσει το βράδυ αλλά δεν τα κατάφερε τελικά ήταν το μενού που προτίμησα ενώ η Μαρία με την Εύα προτίμησαν σούπα ημέρας και linguini με θαλασσινά...

(Το λαχταριστό μου burger και το εσωτερικό του PJ'S)




Την Δευτέρα εκμεταλλευτήκαμε την bank holliday και πήγαμε εκδρομή... Στο Bourton on the Water, ένα μαγικό χωριό στα Cotswolds, δυο ώρες έξω από το Λονδίνο... Περάσμε συγκλονιστικά...Καθίσαμε στο γρασίδι δίπλα στο ποτάμι και χαζέψαμε τα παιδάκια και τα σκυλάκια που τσαλαβουτούσαν στο νερό, κάναμε τα ψώνια μας στα μαγαζάκια με τα υπέροχα διακοσμητικά, φάγαμε σε μια pub,  χαζολογήσαμε στο πανηγύρι που είχε στηθεί στην πλατεία και χορτάσαμε ήλιο και αέρα εξοχής... Για μένα ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, ήθελα χρόνια τώρα να το επισκεφτώ αυτό το χωριουδάκι, από τότε που πρωτοείδα ένα κομμάτι γι' αυτό σε ένα περιοδικό, και τώρα ανυπομονώ να επιστρέψω μαζίμε τον Μάνο...Ξέρω πως θα το λατρέψει όσο και εγώ..










(Φωτογραφίες από το χωριό και το ποταμάκι, και το μεσημεριανό μου.. Camembert ψημένο στο φούρνο, και φρεσκοψημένη μπαγκέτα για να την βουτάς στο λιωμένο τυρί και να παθαινεις...)

Επιστρέφοντας στο Λονδίνο, ίσα που πρόλαβα να γυρίσω σπίτι, να κάνω ένα γρήγορο ντους και να φύγω τρέχοντας για να συναντήσω τον Π. Που ήθελε ο καημένος να με ταϊσει στο καινούριο εστιατόριο του Hicks στο Selfridges αλλά κατέληξε να τρώει για μια ακόμα φορά στο Bushaba μια που για να σας πω την αλήθεια, δεν μου πολυ γέμισε το μάτι το μαγαζάκι... Βέβαια, σήμερα που ξαναβρεθήκαμε το μεσημέρι για έναν βιαστικό αποχαιρετηστήριο καφέ δώσαμε ραντεβού στο ίδιο μέρος και έτσι δοκίμασα τα eggs benedict και εκεί... Του PJ's ήταν καλύτερα...Χάρηκα πολύ που τον είδα τον Π. και χτες και σήμερα, είναι από τους αγαπημένους μου ανθρώπους και εδώ και γενικά, και παρόλο που είναι μονίμως σαν κυνηγημένος με τις δουλειές και τα ραντεβού του, νομίζω πως κάτι θα μου έλειπε απο εδώ αν κάποια στιγμή ερχόμουν και δεν τον συναντούσα.... Κατά τα άλλα η σημερινή μέρα πέρασε με τα τελευταία ψώνια, για τον Μάνο, τον Άρι αλλά και για μένα, και τώρα το δωμάτιο είναι γεμάτο σακουλες - που τις κουβαλουσα βρίζοντας μέχρι πριν λίγο- και εγώ αναρωτιέμαι πως θα χωρέσουν όλα αυτά τα πράγματα μέσα στην βαλίτσα μου η οποια είναι ήδη τίγκα μια που πήρα μαζί μου ρούχα και πράγματα για οκτώ μέρες... Και βέβαια, να μην ξεχάσω πως στον πάγκο της κουζίνας περιμένει μια σακούλα με λιχουδιές που πρέπει να φτάσουν στην Αθήνα σώες και αβλαβείς... Macarons από τον Pierre Herme, Krispy Kream donuts, κάτι φοβερές πίτες με stilton  και beef, και τα λατρεμένα μου brioches από το Waitrose μια που ο Π. δεν με ξέχασε ούτε αυτή την φορά.... Και το βράδυ, θα αποχαιρετήσουμε την πόλη με ένα late diner στο Bar Boulud του Mandarin Oriental... Pas mal για τρεις μερούλες, έτσι δεν είναι?
Βέβαια, επειδή τα πράγματα δεν ήταν μόνο ρόδινα σ' αυτό το ταξίδι, εξ ου και η βιαστική μας επιστροφή, πρέπει να ομολογήσω πως πολλές φορές σκέφτηκα πως το σύμπαν όταν βαρεθεί να στέλνει διακριτικά μηνύματα μας ρίχνει τον ουρανό κατακέφαλα... Όμως η Πολυάννα μέσα μου, ακάθεκτη, αποφάσισε για μια ακόμα φορά πως τελικά, το μάθημα αυτής της ιστορίας είναι πως όταν έχεις μια γερή βάση να σε περιμένει back home, και άφθονη αγάπη να σε στηρίζει από τους ανθρώπους που ήταν και θα είναι πάντα "εκεί" στην ζωή σου, μπορείς να συνεχίζεις να κολυμπάς και να ελίσεσαι για όσο θέλεις, ή όσο αντέχεις.. Και συνήθως, αν θέλεις, αντέχεις πολύ... Καληνύχτα σας και ραντεβού σύντομα στην Αθήνα..... 

Υ.Γ. Συγχωρείστε μου τα ορθογραφικά λάθη.. Είπαμε... Γράφω ξαπλωμένη και away from home...:-)
 


Friday, August 27, 2010

Τέλος εποχής....

Προσπαθώ εδώ και μέρες να μαζέψω το μυαλό μου για να γράψω δυο λέξεις… Μάταια… Για πρώτη φορά ίσως στην ζωή μου, μένω να κοιτάζω απλανώς τον υπολογιστή με την σκέψη μου να ταξιδεύει μονίμως αλλού… Είμαι κουρασμένη, πραγματικά κουρασμένη όμως, το σπίτι είναι δροσερό και σιωπηλό, το δελτίο καιρού μιλάει για καινούριο mini καύσωνα, το καλοκαίρι ημερολογιακά τουλάχιστον τελειώνει και εγώ φεύγω και πάω να συναντήσω το φθινόπωρο… Και όχι μόνο… 
Τα πράγματα γύρω μου αλλάζουν, τέλος εποχής και αρχή μια άλλης, και εγώ κάνω σχέδια για το μέλλον που ελπίζω να μην μείνουν στα χαρτιά.. Πρόσωπα πηγαινοέρχονται, δουλειές στήνονται from scratch, η διάθεση μου ανεβοκατεβαίνει σαν βαρόμετρο και είναι στιγμές που με πιάνω να μελαγχολώ ή να χαζογελάω σαν δεκατετράχρονο… Και μου αρέσει… Απολαμβάνω τις μετέωρες στιγμές μου που δεν είναι πολλές, δεν τις αφήνω να είναι πολλές όμως όταν συμβαίνουν τις καλοδέχομαι και αφήνομαι να τις απολαύσω μέχρι να ξαναρχίσουν όλα να κινούνται γύρω μου και να με παρασύρουν στον ρυθμό τους.. Μου αρέσει να πηγαίνω with the flow… Ακόμα και όταν αποφασίζω να επέμβω στις εξελίξεις, φροντίζω να τις κατευθύνω εκεί που τις οδηγεί η ζωή.. Απλά από πιο σύντομα και ει δυνατόν πιο ευχάριστα μονοπάτια.. Και αναρωτιέμαι συχνά αν αυτή μου η συνήθεια, επιλογή, δεν ξέρω ποια ακριβώς λέξη να χρησιμοποιήσω, κρύβει πίσω της ωριμότητα και ευελιξία ή είναι απλά ένας τρόπος να μένω πάντα παιδί.. Και να μην παίρνω εγώ τις αποφάσεις… Δεν ξέρω.. Ή μήπως ξέρω? Δεν έχει σημασία στην πραγματικότητα… 
Προς το παρόν λοιπόν, φεύγω.. Και ‘οταν επιστρέψω…. Δεν ξέρω πώς να τελειώσω αυτή την φράση.. Ή μάλλον ξέρω αλλά δεν θέλω να το πω… Anyway, όταν επιστρέψω θα έχω πολλά να σας πω… Προς το παρόν, καληνύχτα και να περνάτε όμορφα… Όπως μου έγραψε κάποιος, κάποτε, η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την ζούμε στα κόκκινα… Φιλιά…

Saturday, August 21, 2010

Μυρωδιές....

Λατρεύω τις μυρωδιές.... Ακόμα και το φαγητό στα εστιατόρια - γιατί στο σπίτι εννοείται πως το κάνω- το μυρίζω πριν το φάω... Και παρόλο που ποτέ δεν κατάφερα να ξεχωρίσω τα αρώματα στα κρασιά, ίσως γιατί έχω τον "ειδικό" μαζί μου συνήθως να κάνει την δύσκολη δουλειά για μένα, μπορώ να διακρίνω το λευκό από το κόκκινο με κλειστά μάτια..:-),  όπως και την τρούφα, αλάνθαστα, σαν εξειδικευμένο γουρουνάκι, όπου και αν έχει χωθεί...


Γενικά όμως, οι μυρωδιές γύρω μου είναι σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας μου... Τα κεριά μου - αστερόσκονη και powder που μου τα προμηθεύει η Γεωργία από την Λωζάνη - το άρωμα μου - Angel που το φοράω από την ημέρα που κυκλοφόρησε - το Pillow spray μου - Molton Brown Air of Dreams - η κολώνια του Μάνου ,του Ζαννή  και της Μαρίας(φοράνε την ίδια και πηγαίνει και στους τρεις το ίδιο υπέροχα) - Terre d' Hermes - το φρεσκοψημένο ψωμί τον χειμώνα, η μυρωδιά από τα ξύλα που καίνε στο τζάκι, το πορτοκαλί μαλακτικό Aroma Therapy της Soupnine στα ρούχα, οτιδήποτε μυρίζει βανίλια και κανέλα, η κρέμα σώματος Lemon Tart της Laura Mercier το καλοκαίρι,  το ροζ μαλλί της γριάς (που μυρίζει τελείως διαφορετικά από το άσπρο), οι φρεσκοκομμένες γαρδένιες, ένα πάνινο παιχνίδι - γουρούνι του Άρι που έχω πάντα στο κομοδίνο μου και νομίζω πως έχει ακόμα την μωρουδίστικη μυρωδιά του, το άρωμα της βροχής πάνω στο χώμα, τα σαπούνια Philosophia από το Liberty, το άρωμα του χαρτιού στα αδιάβαστα βιβλία, τα μπαχαρικά στο ειδικό ντουλάπι της κουζίνας μου, και πάνω απ΄όλα η μυρωδιά της ευτυχίας που αναδύουν οι άνθρωποι που είναι χορτασμένοι, χαρούμενοι και γεμάτοι από ζωή... 


Τα θυμήθηκα σήμερα όλα αυτά, όταν πρόσθεσα ένα new entry στην λίστα μου.. Το ροζ χαρτί τουαλέτας με μυρωδιά baby powder που ανακάλυψα στον Θανόπουλο.. Το ξέρω πως σε πολλούς μπορεί να φανεί αστεία αυτή μου η εμμονή όμως πιστεύω πολύ στην σημασία της λεπτομέρειας... Που δίνει στην ζωή μας άλλο νόημα και κυρίως, μοναδική αίσθηση pampering και προσωπικής πολυτέλειας... Φιλιά πολλά και καλό σαββατοκύριακο...
Σε αυτό το ποστ, δεν θα μπορούσε να ταιριάξει καλύτερα τίποτα άλλο πέρα από ένα λατρεμένο τραγούδι από την ταινία Πολίτικη Κουζίνα... Είμαι σίγουρη...

Wednesday, August 18, 2010

Mind games and stories...

Κλείνω τα μάτια μου και επικεντρώνομαι στα πυροτεχνήματα που σκάνε εκτυφλωτικά μέσα στο κεφάλι μου… Χρώματα, ήχοι και λάμψεις μπερδεύονται και γαργαλάνε το μυαλό μου… Και μετά… Με μια δυνατή αστραπή, όλα σβήνουν… Σιωπή… Σαν σε τρανς όνειρο, βγαίνω έξω από το σώμα μου, συρρικνώνομαι και γίνομαι μικρή σαν δαχτυλήθρα, και ξαναμπαίνω μέσα στο μυαλό μου και το περπατάω… Σε slow motion, και με τους εξωτερικούς ήχους να γίνονται αδιόρατα και ακατάληπτα βοητά, περιπλανιέμαι μέσα σε ένα «δωμάτιο» λευκό, εκτυφλωτικό και άδειο… Και ανοίγω συρτάρια, και ανασύρω αναμνήσεις, και σκέψεις και ιδέες και συναισθήματα… Δεν βιάζομαι, έχω μπροστά μου όλο τον χρόνο της γης… Μικρά κουτάκια ανοίγουν στα χέρια μου και εγώ κοιτάζω το περιεχόμενο τους άναυδη.. Πράγματα ξεχασμένα, χωμένα στο υποσυνείδητο θα έλεγε ο Γιάννης, δάκρυα εμφιαλωμένα σε μεγάλα χρωματιστά μπουκάλια που κάνουν αντίθεση με το λευκό μου φόντο, γέλια κορνιζαρισμένα σε κάδρα διάφανα, αγωνίες τυλιγμένες προσεκτικά ανάμεσα σε μεταξωτά μαντήλια, φόβοι διπλοκλειδωμένοι σε κουτιά με βελούδινη επένδυση… Κάθομαι στο πάτωμα οκλαδόν, σαν παιδάκι και τα ανοίγω, τα χαζεύω, τα ταχτοποιώ… Τους αλλάζω θέση, κάποια τα πετάω γιατί τα έχω βαρεθεί, άλλα τα αγκαλιάζω και εξοικειώνομαι μαζί τους ή τα ξεπλένω με τα δάκρυα που έτσι κι αλλιώς είναι τα πρώτα που χάνονται γιατί εξατμίζονται εύκολα όσο αεροστεγώς και αν είναι κλεισμένα τα μπουκάλια…
Ξαπλώνω στο πάτωμα, το άδειο μου μυαλό είναι ξαφνικά το πιο φιλόξενο μέρος του πλανήτη, κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην ενέργεια που με περιτριγυρίζει… Οι σκέψεις πετάγονται από τις γωνίες σαν αερικά και εγώ απλώνω τα χέρια μου και τις αφήνω να με τυλίξουν μέσα τους… Τώρα, με τα πάντα ταχτοποιημένα διαφορετικά, όλα μοιάζουν με κομμάτια ενός γιγάντιου παζλ που ενώνονται μεταξύ τους με τον πιο απλό τρόπο σαν να ακολουθούν ένα patern που μέχρι πριν από λίγο βρισκόταν καταχωνιασμένο σε κάποιο συρτάρι και με μπέρδευε… Χαζεύω την εικόνα να σχηματίζεται καθαρή σαν κρύσταλλο και χαμογελάω… Τώρα ο χώρος δεν είναι πια λευκός, είναι γεμάτος χρώματα και μόλις φύγω, και κλείσω την πόρτα πίσω μου, θα γεμίσει και με ήχους σαν να ξεκινάει ένα πάρτι στο οποίο δεν ήμουν καλεσμένη..
Βγαίνω από το μυαλό μου και περιπλανιέμαι αφηρημένη μέσα στο σώμα μου… Κάθομαι για λίγο πάνω στην καρδιά μου και αφήνω την κίνηση και τον χτύπο της να με νανουρίσουν, κολυμπάω μέσα στο στομάχι μου, αφήνω τον αέρα μέσα στα πνευμόνια μου να μου ανακατέψει τα μαλλιά… Νοιώθω τα νεύρα μου τεντωμένα, τις απολήξεις τους κεραίες έτοιμες να πιάσουν το παραμικρό, όλο το σώμα μου ξαφνικά μοιάζει με μια χορδή έτοιμη να σπάσει... Θέλω να την αγγίξω, να παίξω μαζί της για να δω τι θα γίνει, τι ήχο θα βγάλει, αν θα είναι αναστεναγμός ή ουρλιαχτό αλλά ξέρω πως δεν είναι τα δικά μου δάχτυλα που θα λύσουν τα μάγια… Κάθομαι για λίγο διστακτικά πάνω στα χείλια μου, ξαπλώνω στην σκιά κάτω από τις βλεφαρίδες μου και ξέρω πως είναι ώρα να φύγω… Μου ψιθυρίζω στ’ αυτί πως μ΄αγαπάω, κανείς άλλος δεν μ΄αγαπήσει ποτέ τόσο πολύ, τόσο βαθιά, και αφήνομαι να ξαναμπώ μέσα στο σώμα μου που με ρουφάει σαν ηλεκτρική σκούπα…
Είμαι κουρασμένη αλλά ήρεμη… Νοιώθω την ανάσα μου να βαραίνει, το μυαλό μου να ρίχνει τις στροφές του και την καρδιά μου να βουλιάζει… Και βυθίζομαι σε έναν ύπνο ανακουφιστικό, χωρίς όνειρα, βουτηγμένο στην βεβαιότητα πως αύριο, θα είναι μια καλύτερη μέρα… Τα πυροτεχνήματα σβήνουν ένα ένα, η μουσικές χαμηλώνουν και το τελευταίο πράγμα που βλέπω, λίγο πριν ξεχάσω τα πάντα είναι τα μάτια του…


Monday, August 16, 2010

Ο καυτός μήνας Αύγουστος...


Ποτίζω τα λουλούδια στην βεράντα μου και πλατσουρίζω ξυπόλητη στα νερά… Μια μικρή καθημερινή απόλαυση σε μια Αθήνα που βράζει και λιώνει μπροστά στα μάτια μας κάθε μέρα κάνοντας μας να αναζητάμε την δροσιά στα πιο απίθανα μέρη, τις πιο απίθανες στιγμές… Τα πρωινά που πρέπει να βγω, με τις προτεραιότητες μου να αλλάζουν δραματικά – το σούπερ μάρκετ προηγείται του καθαριστηρίου και το περίπτερο για περιοδικά προηγείται των πάντων- αν κάνω το λάθος να ακουμπήσω την λαμαρίνα του αυτοκινήτου νοιώθω σαν να ακουμπάω το αναμμένο σίδερο.. Και μάλιστα στο τρία, που σιδερώνουμε τα λινά…

Τα μεσημέρια κάνω κρύο ντους και πέφτω να κοιμηθώ βρεμένη.. Άλλη μια απόλαυση της στιγμής, νοιώθω το δέρμα μου να ανατριχιάζει από το air condition που δουλεύει υπερωρίες σε όλο το σπίτι, και έτσι, ανατριχιασμένη, βρεμένη και γυμνή κάτω από τα σεντόνια, κοιμάμαι υπέροχα… Ξαναδιαβάζω τι έχω γράψει και ακούγεται κάπως περίεργα, μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό όμως, καμιά σχέση… Με την ζέστη να αφαιρεί στιγμή με την στιγμή και τα τελευταία ίχνη ικμάδας από μέσα μου, το σεξ μοιάζει με κακόγουστο αστείο… Τουλάχιστον όταν έξω έχει 40 βαθμούς… Δεν έχει σημασία τι έχει μέσα… Απλά δεν είμαι in the mood για περιττές κινήσεις τα μεσημέρια.. Ούτε και τα βράδια άλλωστε αν δεν δροσίσει σημαντικά…

Τα προγράμματα μου αλλάζουν με ταχύτητα φωτός, ότι έχω κανονίσει φέτος το καλοκαίρι έχει αναβληθεί, ακυρωθεί ή αλλάξει, και έτσι ο καύσωνας του Αυγούστου με πετυχαίνει στην πόλη και τα μπάνια στον Αστέρα που προγραμματίζαμε απλά δεν πρόκειται να συμβούν… Κάνει τόσο ζέστη που η παραλία, ακόμα και κάτω από την ομπρέλα, θα μοιάζει με κόλαση.. Και αν είναι να κλειστώ σε ένα δωμάτιο με air condition, προτιμώ να είναι το δικό μου δωμάτιο, στο σπίτι μου, που όλα είναι ακριβώς όπως τα θέλω….

Οι φίλοι από το νησί με παίρνουν κάθε μέρα τηλέφωνο και μου λένε για τα μελτέμια που δεν ξεκινάνε και την αφόρητη ζέστη που τους ταλαιπωρεί και εκεί… Και η αλήθεια να λέγεται, το νησάκι με 2 μποφόρ είναι αφόρητο… Όπως και η Πελοπόννησος άλλωστε, η Μαρία μου λέει πως έχει να βγει πρωί από το σπίτι της δέκα μέρες και παρόλο που λόγω χρόνιας βρογχίτιδας το air condition την ταλαιπωρεί τρελά, ανάμεσα στην ζέστη και την δύσπνοια διαλέγει την – έστω τεχνητή- δροσιά…

Στο σπίτι, με τα κλιματιστικά να λειτουργούν στο φουλ στο σαλόνι, το καθιστικό και τα υπνοδωμάτια, περνάω τις ώρες μου βλέποντας τηλεόραση – έχουμε δει δύο σαιζόν Rome, μια σαιζόν Tudors, κάτι ξέμπαρκα Criminal Minds, και τέσσερις ταινίες μέσα σε δέκα μέρες-, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική , παίζοντας στον υπολογιστή και γράφοντας το βιβλίο μου… Για μαγείρεμα ούτε λόγος, μπαίνω στην κουζίνα μόνο για να πιώ νερό ή για να πλύνω τα πιάτα που είναι το άλλο αγαπημένο μου, δροσερό σπορ μετά το πότισμα, και μετά φεύγω τρέχοντας γιατί το μεγαλύτερο της πλεονέκτημα, το ότι λούζεται στο φως, την έχει κάνει το πιο ζεστό δωμάτιο του σπιτιού… Inferno!!!

Όσο για το σύμπαν που ήταν από τους μεγαλύτερους συμμάχους μου, μου παίζει και αυτό παράξενα παιχνίδια τελευταία… Με μπερδεύει και με αναστατώνει και αναζητώ όπως πάντα την ισορροπία στους ανθρώπους της ζωής μου, την οικογένεια και τους φίλους της καρδιάς μου που είναι, ήταν, και θα είναι εδώ πάντα.. Μέχρι να ανακαλύψω τις απαντήσεις και τις λύσεις, αυτό θα είναι ως συνήθως το πιο σίγουρο μου καταφύγιο… Ο Μάνος, ο Άρις, η Μαρία, ο Ζαννής, η Λιάνα, η Γεωργία, η Doris και ο Στέλιος... Και η μαμά μου αλλά εκείνη έχει τα δικά της τώρα... Μαζί τους όλα είναι εύκολα, απλά και σίγουρα... Και η ισορροπίες μου δυναμώνουν με κάθε μυστικό, γέλιο ή σκέψη που μοιραζόμαστε...

Τα βράδια αναζητάμε οάσεις δροσιάς μέσα στην πόλη αλλιώς προτιμάμε να μένουμε σπίτι… Και πριν κοιμηθώ ψεκάζω το μαξιλάρι μου με το pillow spray του Molton Brown , σου είχα χαρίσει ένα μπουκάλι κάποτε αλλά δεν ξέρω αν το χρησιμοποίησες ποτέ, ξέχασα να σε ρωτήσω και το θυμήθηκα χτες… Που έκλεισα τα μάτια μου και αναρωτήθηκα αν μοιραζόμαστε τουλάχιστον τα ίδια αρώματα στα όνειρα μας….

Μέσα στην νύχτα χτυπάει το κινητό μου.. Το έχω στην δόνηση αλλά το ακούω, κοιμάμαι ελαφρά… Δεν το σηκώνω, δεν είμαι έτοιμη ακόμα, και δεν ξέρω αν θα ετοιμαστώ και ποτέ… «Περιμένεις κάτι αλλά φοβάμαι πως δεν περιμένεις εμένα» μου είπες την πρώτη φορά που βγήκαμε και είχες δίκιο… Είναι περίεργο πως απολύτως ξένοι άνθρωποι μπορούν καμιά φορά να δουν τόσο ξεκάθαρα πράγματα που αγνοούμε και εμείς οι ίδιοι… Που θέλουμε ίσως να αγνοούμε γιατί δεν είμαστε έτοιμοι ή πρόθυμοι να τα αντιμετωπίσουμε… Και εγώ, σε αυτή την φάση της ζωής μου δεν ξέρω καν τι θέλω.. Και πως και γιατί… Περιμένω και ελπίζω να το ανακαλύψω… Σύντομα.. Και στο μεταξύ προτιμώ να μην ανακατεύω κι άλλο τα πράγματα, και ας αδικώ ανθρώπους ή καταστάσεις… Η ζωή καμιά φορά μας κάνει σκληρούς… Και εγώ , αν θέλω να είμαι ειλικρινής, σε αυτή την φάση προτιμώ να αδικήσω άλλους παρά τον εαυτό μου…

Η ζέστη του Αυγούστου είναι εντελώς ακατάλληλη συνθήκη για οτιδήποτε άλλο πέρα από την αναμονή.. Να δροσίσει, να έρθουν όλα και όλοι πίσω, στις πραγματικές τους διαστάσεις και όχι σε αυτές που φαντάζομαι ή ελπίζω, και από εκεί και πέρα, να δούμε ψύχραιμα και κυρίως ήρεμα, τι θα μείνει και τι θα φύγει… Και τότε, όλα θα είναι απλά για αυτό που θα πρέπει να είναι εδώ και κυρίως, γι’ αυτό που θα μπορεί… Και θα θέλει… Και θα αντέχει…

Καληνύχτα μας…


Υ.Γ. Το τραγουδάκι μου το έστειλαν πριν μερικές μέρες, αφιερωμένο εξαιρετικά... Ευχαριστώ πολύ... Για όλα... Και κυρίως για την υπομονή και την επιμονή που νομίζω πως ούτε τις αξίζω, ούτε και θα οδηγήσουν πουθενά...

Wednesday, August 11, 2010

Άννα... "Γιατί?"


"Αυτό που είμαι στ' αλήθεια δεν μπήκες στην διαδικασία να το αποδεχτείς ποτέ ουσιαστικά... Αυτό που σ' έφερε κοντά μου, αυτό που σε τράβηξε σε μένα, που σε έβαλε στον κόσμο μου, κάθε μέρα που περνάει το αγνοείς επιδεικτικά και προσπαθείς με όλη σου την δύναμη να το κάνεις κάτι άλλο... Και αναρωτιέμαι γιατί... Γιατί προσπαθείς να μουτζουρώσεις τα λαμπερά μου χρώματα, γιατί προσπαθείς να περιορίσεις την ελευθερία που με τρέφει, γιατί δοκιμάζεις με χίλιους διαφορετικούς τρόπους να βάλεις τον αυθορμητισμό μου μέσα σε ένα από τα κουτάκια που τόσο αγαπάς?
Τι άδικη συνήθεια αυτή των περισσότερων ανθρώπων.. Να γνωρίζουν κάποιον και να τον ερωτεύονται γι΄αυτό που είναι, ότι είναι, και μετά να αρχίζουν να προσπαθούν αυτό που τόσο τους άρεσε να το αλλάξουν και να το φέρουν πιο στα μέτρα τους... Μα κανείς δεν μπαίνει στα μέτρα κανενός, δεν το έμαθες ακόμα? Μπορεί να προσπαθήσει, μπορεί ακόμα και να το υποκριθεί αν χρειαστεί, αλλά για λίγο... Για λίγο γιατί θα έρθει η ώρα που η ανάγκη του να είναι πάλι αληθινός, πάλι ο εαυτός του, θα υπερισχύσει του έρωτα, της αγάπης, της συνήθειας, του οτιδήποτε τον κρατάει δεμένο εκεί, και τότε θα δραπετεύσει... Αυτό θέλεις για μένα? Να μείνω εκεί περιορισμένη και μαζεμένη σε κάτι που δεν είμαι αποδεικνύοντας την αγάπη μου ξανά και ξανά μέχρι να μην αντέξω άλλο και να φύγω? Μόνο και μόνο για να μην προσπαθήσεις να ζήσεις με αυτό που είμαι στ' αλήθεια? Με αυτό που εσύ διάλεξες?
Περίπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά ότι κάνουμε το κάνουμε για μας... Το ξέρω και το ξέρεις... Τις μεγαλύτερες θυσίες που τις βαφτίζουμε στο όνομα των άλλων, τις πραγματοποιούμε για να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες... Έτσι και εγώ.. Μένω, και αλλάζω και προσαρμόζομαι γιατί θέλω.. Και γιατί ακόμα μπορώ... Και κρατάω τον εαυτό μου για εκείνους που χρόνια τώρα τον αποδέχονται, και τον αγαπάνε, και μαζί σου υποκρίνομαι κάτι άλλο, συχνά με επιτυχία...
Το κάνω γιατί για κάποιο παράξενο λόγο η απόρριψη σου μου είναι οικεία... Εγώ που μεγάλωσα μέσα στην απόρριψη του πατέρα μου και που ακόμα παλεύω με τα υπολείμματα της, νοιώθω μια ζεστασιά απίστευτη μέσα στην δική σου συμπεριφορά... Και δίνω μάχες με πάθος νεοσύλεκτου για την αποδοχή σου... Κάθε λέξη σου που για μένα σημαίνει "ναι", ναι σ΄αυτό που είμαι, ναι σ' αυτό που θέλω, ναι σε ότι έχω ανάγκη, είναι μια ακόμα μάχη κερδισμένη, έστω και δύσκολα...Και όσο και αν ξέρω πως δεν είμαι έτσι πια, ούτε θα αντέξω να υποκρίνομαι πως είμαι για πολύ ακόμα, όσο και αν το ελεύθερο κομμάτι του εαυτού μου αφήνεται όλο και περισσότερο να παρασυρθεί από ανθρώπους, βλέμματα και αγγίγματα που αποθεώνουν την αλήθεια μου, που τόσο έχω ανάγκη, εγώ μένω εδώ... Σε σένα...
Και προσπαθώ και εγώ... Όχι να σε αλλάξω, έχω δουλέψει πολύ πάνω στην ψυχή μου για να κάνω τέτοια λάθη, αλλά να σου δείχνω όσο συχνότερα μπορώ glimpses από τον κόσμο μου που μοιάζεις να έχεις ξεχάσει.. Και έτσι, όταν σε βρίσκω λίγο ανοιχτό και ευάλωτο αφήνω ριπές από το φως μου , από τα χρώματα μου και από το γέλιο μου να σε αγγίξουν και να σε παρασύρουν έστω και για ελάχιστα, έστω για δευτερόλεπτα, σε αυτό που κάποτε σε τράβηξε σαν μαγνήτης...
Και τότε, σε βλέπω να γελάς, βλέπω τα μάτια σου να φωτίζονται και την ψυχή σου να ανοίγει... Και γι΄αυτές τις ελάχιστες στιγμές που ελπίζω με όλη μου την καρδιά να γίνονται σπόροι που κάποτε μπορεί να ανθίσουν μέσα σου και να γίνουν αναρριχητικά φυτά, φουντωτά και καταπράσινα, που θα διώξουν το σκοτάδι και το μαύρο σου για πάντα, διακινδυνεύω τον θυμό σου που κάθε φορά, μετά, είναι και χειρότερος...
Γιατί σε τρομάζει η δύναμη μου, έστω και αυτή η ελάχιστη.. Θυμώνεις που μπορώ καμιά φορά να σε αλλάξω και να σε κάνω να δεις τον κόσμο με τα μάτια μου... Που μπορώ να σε βάλω μέσα στο φως ενώ εσύ έχεις αποφασίσει για τους δικούς σου λόγους να μείνεις γαντζωμένος στο σκοτάδι... Θυμώνεις και φοβάσαι και τότε, με χτυπάς εκεί ακριβώς που πονάω με τεράστια ευστοχία... Και εγώ αντέχω, και ξανασηκώνομαι, και εσύ απορρείς με την δύναμη και με την επιμονή μου... Γιατί ξεχνάς.. Πως στο είχα πει από την αρχή... Εγώ δεν θα φύγω... Παρά μόνο όταν μου πεις εσύ...Και εσύ μωρό μου, με διώχνεις με τα λόγια και τις πράξεις, αλλά με την ψυχή σου παλεύεις να με κρατήσεις εκεί...
Δύσκολο παιχνίδι διαλέξαμε... Εσύ με τα κουτάκια και τα όρια σου και εγώ με τον αέρα που φυσάει μέσα μου λες και είμαι στο νησάκι της καρδιάς μου και αφήνομαι στον βοριά που ανακατεύει τα μαλλιά μου.. Εσύ γη και εγώ αέρας... Εσύ νερό και εγώ φωτιά... Εσύ ψαλίδι και εγώ χαρτί... Πόλεμος κανονικός και οι απώλειες κάθε μέρα μεγαλώνουν... Κι όμως.. Υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές που αφηνόμαστε και οι δύο , που αποδεχόμαστε ο ένας την δύναμη του άλλου και την επιρροή του, και την αγάπη που μας ενώνει, και τον έρωτα που μας κατατρώει, και τότε, μόνο τότε, η αλήθεια μας φέρνει τόσο κοντά που όλα γίνονται πάλι εύκολα και το κοντέρ μηδενίζει.. Μέχρι να ξαναρχίσει να γράφει χιλιόμετρα, δύσκολα, ανηφορικά, και να έρθει η ώρα που εγώ θα σκαρώνω πάλι πλάνα απόδρασης και εσύ θα στήνεις τοίχους για να με κρατήσεις μέσα... "

Ένα κομμάτι από το καινούριο κεφάλαιο του βιβλίου μου.. Εμπνευσμένο όπως πάντα από την ζωή αλλά και από δύο ποστ που δεν είναι δικά μου... Την πυξίδα και το Puppetmaster... Ναι... Το συνεχίζω αργά αλλά σταθερά το βιβλίο μου - και μπορεί και να το τελειώσω κι όλας- και εδώ η Άννα μιλάει για μια σχέση που την πονάει αλλά της είναι πολύτιμη για να την αφήσει να χαθεί χωρίς προσπάθεια... Και προσθέτω και ένα τραγούδι που το λατρεύω πραγματικά... Άραγε, μέχρι να τελειώσω το βιβλίο , λέτε να μπορώ να ενθέσω και τραγούδια στα κεφάλαια με κάποιον τρόπο? Ωραίο δεν θα ήταν? Φιλιά!!!


Sunday, August 8, 2010

Μετράω τις μέρες....


Η Αθήνα έχει αδειάσει... Εχτές έφυγαν και οι τελευταίοι φίλοι για το νησάκι αλλά δεν νοιώθω μόνη μου.. Η πόλη αυτές τις μέρες είναι κούκλα, οι διαδρομές εύκολες και γρήγορες, οι παραλίες άδειες και τα μαγαζιά που αγαπάμε είναι ακόμα ανοιχτά... Εχτές το βράδυ στην Γαλάζια Χύτρα με παρέα απρόσμενα καλή τρώγαμε με θέα την θάλασσα και λίγο αργότερα, στο Cash, με φίλους καρδιάς και γέλια μέχρι δακρύων ήπιαμε θάλασσες και το ξημέρωμα μας βρήκε καθισμένους στο πεζοδρόμιο να προσπαθούμε να πάρουμε την μεγάλη απόφαση, να μπούμε στα αυτοκίνητα μας και να φύγουμε, και αν ναι, που να πάμε.... :-)
Και σήμερα ξύπνησα μαγικά χωρίς πονοκέφαλο, και άλλη μια μέρα από αυτές που μετράω ανάποδα είχε περάσει στο παρελθόν... Οι μέρες περνάνε τελικά ευκολότερα από όσο υπολόγιζα, το σύμπαν μου στέλνει ανθρώπους γύρω μου - καινούριους και παλιούς- που κρατάνε το ενδιαφέρον μου ακμαίο, και τα καλύτερα του καλοκαιριού είναι αυτά που θα έρθουν... Και έτσι, χαλαρά και απαλά, αφήνω τον χρόνο να περάσει και να με φέρει εκεί που θέλω.. Εκεί που περιμένω και εκεί που ονειρεύομαι... Και στο μεταξύ, κάνω happy thoughts, γελάω πολύ όπως πάντα, ζω την κάθε μου στιγμή με πάθος , στέλνω τη καλή μου ενέργεια εκεί που πρέπει, στους ανθρώπους που αγαπάω και που την χρειάζονται, και η ζωή συνεχίζεται, και παραμένει υπέροχη, υπό όλες τις συνθήκες...
Και μπορεί να είμαι μπερδεμένη, και να με κουράζουν οι υποχρεώσεις που με κρατάνε ακόμα εδώ, και να με παίρνει από κάτω μερικές φορές και να ανυπομονώ να περάσουν οι μέρες, όμως τελικά όλα θα γίνουν όπως πρέπει... Και όπως τα θέλω ελπίζω... Και με αυτή την σκέψη, μια φωτογραφία φετίχ και ένα χαμόγελο γεμάτο λιακάδα, σας αφήνω με ένα τραγουδάκι που όταν το ακούω με κάνει να ονειρεύομαι... Φιλιά πολλά...


Υ.Γ. Είδα και τον Ορέστη among others, αλλά αυτό είναι ένα ποστ ολόκληρο που θα το αφήσω για μετά τις διακοπές.... Ο Νίκος Κουρής είναι η καινούρια μου αδυναμία, το ομολογώ, αλλά εγώ μάλλον είμαι πιο του σύγχρονου ρεπερτορίου... Παρόλα αυτά, το ταλέντο όταν υπάρχει είναι αναμφισβήτητο, ειδικά όταν συνοδεύεται και από άλλα, επίσης αναμφισβήτητα προσόντα... :-)


Thursday, August 5, 2010

Βουτιά στην ευτυχία....


Παρκάρω το αυτοκινήτο μου όπως όπως και κατεβαίνω βιαστικά την απότομη κατηφόρα με τα χωμάτινα, αυτοσχέδια σκαλιά... Φτάνω στην μικρή παραλία που είναι ακόμα άδεια, ξεφορτώνομαι τα ρούχα μου με δυο κινήσεις , η άμμος είναι ήδη ζεστή κάτω από τα πόδια μου και η θάλασσα με περιμένει, καταγάλανη και ήρεμη...
Βουτάω με φόρα και νοιώθω το νερό, δροσερό και αναζωογονιτικό να με τυλίγει... Παίρνω βαθιά ανάσα και βυθίζομαι στην αγκαλιά του... Κολυμπάω παράλληλα με τον βυθό όσο πιο πολύ αντέχω, και νοιώθω τις σκέψεις μου, τα προβλήματα μου και ότι με βασανίζει και με παιδεύει να χάνεται με κάθε μου κίνηση... Όταν νοιώσω πια τα πνευμόνια μου να καίνε και την αναπνοή μου να τελειώνει, ανεβαίνω στη επιφάνεια...
Ξαπλώνω ανάσκελα, χαλαρώνω, και αφήνω το νερό να με λικνίζει, και τον ήλιο να με ζεσταίνει... Τα μαλλιά μου γίνονται υγρό στεφάνι γύρω από το πρόσωπο μου, τα αυτιά μου ακούνε τα πάντα σαν υπόκωφο βουητό μέσα από το φίλτρο της θάλασσας, και το συναίσθημα της απόλυτης ηρεμίας με κατακλύζει και λούζει το μέσα μου με φως... Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι αυτά που περιμένω, αυτά που ελπίζω, αυτά που αγαπώ... Και ξορκίζω όλα τα άσχημα, τα δύσκολα, όλα όσα με παιδεύουν και με αποπροσανατολίζουν και με κάνουν να θυμώνω και να φοβάμαι...
Μέσα στην αγκαλιά της ωραιότερης θάλασσας του κόσμου, μόνη σε έναν μικρό παράδεισο που τώρα, για αυτή την ώρα, είναι όλος δικός μου και μου χαρίζεται απλόχερα σαν υπέροχο δώρο, νοιώθω τόσο κοντά στο σύμπαν, τόσο μέσα του, σαν να μπορώ να απλώσω το χέρι και να το πιάσω..
Οταν χορτάσω δροσιά και ηρεμία και αδειάσω από τα πάντα , κολυμπάω αργά προς την ακτή... Απλώνω ένα παρεό στην άμμο, ξαπλώνω, και αφήνω τις σταγόνες του νερού να στεγνώσουν πάνω στο δέρμα μου, κάτω από τον καυτό ήλιο, που δημιουργεί χιλιάδες μικρά πρίσματα και κάνει το μαύρισμα μου τέλειο ...
Σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που το νησί της καρδιάς μου, μου έχει μάθει πια τα μυστικά του και έχω την δυνατότητα μέσα στην πιο πολύβουη εποχή του χρόνου να γεύομαι όλη αυτή την χαρά... Χαζεύω τον ονυρανό, την υπέροχη φύση γύρω μου, παίζω στα δάχτυλα μου την σιμιγδαλένια άμμο, αφήνομαι στο χάδι του αέρα που φυσάει ανάλαφρα, ίσα για να μου κάνει την ζέστη πιο ανεκτή... Λίγο αργότερα, ντύνομαι και ανεβαίνω αργά την ανηφόρα... Στα μέσα της διαδρομής σταματάω στο ταβερνάκι της Kiki.. Ο κύριος Βασίλης έχει ξεκινήσει ήδη τις ετοιμασίες για το μεσημέρι και παρόλο που οι πόρτες είναι ακόμα κλειστές για το κοινό με καλημερίζει με χαμόγελο και με κερνάει ένα μπουκάλι παγωμένο νερό...
Μπαίνω στο αυτοκίνητο, το πρόσωπο μου στον καθρέφτη χαμογελάει με άλλη λάμψη, και παίρνω τον δρόμο για την Ψαρού... Με το ένα πόδι στο πουθενά και με το άλλο στο πάντα, αυτές ήταν και θα είναι οι ισορροπίες της ζωής μου, όλα μοιάζουν σαν ένα roller coster... Χαρές και λύπες, δάκρυα και ευτυχία, εύκολα και δύσκολα, απλά και περίπλοκα, από το Σωστάκι στην Α7, η διαδρομή θα είναι αυτή που θα κάνει πάντα την διαφορά.. Και όσο την διανύω μαζί με ανθρώπους που δίνουν τόνο στην καρδιά και το μυαλό μου, όσο οι άνθρωποι της ζωής μου παραμένουν εδώ, δίπλα μου, γεροί, δυνατοί και έτοιμοι για όλα, και φυσικά όσο το παιδί μου θα είναι καλά και ευτυχισμένο, μια βόλτα θα είναι ότι και να συμβεί... Όμορφη, διδακτική και κυρίως, με τον επόμενο προορισμό να έχει ήδη γίνει σημάδι στον χάρτη της ψυχής μου....

Υ.Γ. Αυτή η πραγματικότητα των καλοκαιριών που πέρασαν και που ελπίζω να ξανάρθουν σύντομα, είναι το όνειρο που βλέπω όλο και συχνότερα πια όταν είμαι λυπημένη ή αγχωμένη.. Βουτάω στα όνειρα μου το κεφάλι μου στο νερό του Άγιου Σώστη και όταν ξυπνήσω όλα, όλα όμως, είναι πιο απλά... Και αυτό το όνειρο λοιπόν, που είναι το αγαπημένο μου και που υπήρξε η πιο πολύτιμη στιγμή της μέρας για χρόνια στο νησί, το αφιερώνω σήμερα, εξαιρετικά, σε δυο ανθρώπους που αγαπώ πολύ και που νομίζω πως αυτές τις μέρες , ο καθένας για τους δικούς του λόγους, το χρειάζονται.. Στον Ζαννή μου και στην Γεωργία μου... Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...

Monday, August 2, 2010

Σε mood διακοπών...

Αύγουστος στην Αθήνα... Καινούρια εμπειρία και η αλήθεια είναι πως το σύμπαν καθόλου δεν με βοηθάει αυτές τις μέρες να μπω στο κατάλληλο mood, όλο δυσάρεστα νέα μαθαίνω - αρρώστιες, απολύσεις, προβλήματα - και έχουμε στο καπάκι και τα μελτέμια που σηκώνουν κύμμα στον Αστέρα και μου χαλάνε τα προγράμματα για μπάνιο και ηλιοθεραπεία στις σωστές ξαπλώστρες και στην σωστή άμμο.. Παρόλα αυτά, επειδή όλα μέσα στο μυαλό μας είναι, εγώ κάνω αντίσταση στα όσα συμβαίνουν γύρω μου και έχω μπει ήδη σε mood διακοπών... Τα πρωινά μπερδεύω τις δουλειές μου με καφέδες σε μέρη χαλαρά και αγαπημένα, τα μεσημέρια χουζουρεύω στα δροσερά σεντόνια μου με περιοδικά, βιβλία και το air condition αναμμένο στο φουλ, και τα βράδια βγαίνουμε με φίλους, πηγαίνουμε πολλά θερινα σινεμά ή μαζευόμαστε σε βεράντες και κήπους μέχρι τα ξημερώματα.... Τις μέρες που το θερμόμετρο ανεβαίνει επικίνδυνα αναζητάμε τις πιο δροσερές αυλές της πόλης... Και τις υπόλοιπες, απλά γυρίζουμε τα στέκια που αγαπάμε, πάντα με παρέα που τα κάνει όλα να μοιάζουν ακόμα καλύτερα...

Ετσι, είπα να σας συστήσω τα μέρη που αγαπώ και που κάνουν τις μέρες και τα βράδια μου στην Αθήνα του Αυγούστου να μοιάζουν με αληθινές διακοπές...


Για πρωινό καφέ:

Ivy στο Ψυχικό για τα νοστιμότερα κρουασάν βουτύρου μαζί με espresso freddo...


Παλιά Αγορά για την χαλαρή ατμόσφαιρα, τον Steve που μας κάνει να νοιώθουμε σαν στο σπίτι μας και το φρεσκοψημένο κέικ βανίλια που το σερβίρουν πάντα ζεστό... ( Και για τα burgers τα βράδια, και την καλύτερη pizza της πόλης κάθε Παρασκευή)...



Zillion's στην Κηφισιά για τα νοστιμότερα παγωτά.. Δοκιμάστε παγωτό προφιτερόλ και παγωτό μπισκότο και θα με θυμηθείτε...



Για κήπους και βεράντες...

Blue Pine στην Κηφισιά με τα φερ φορζέ έπιπλα και το στυλ του 60 που μας κάνει να νοιώθουμε σαν να πρωταγωνιστούμε σε ταινία του Φίνου μαζί με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και την Ρένα Βλαχοπούλου...



Oro Toro στα Βρηλίσσια με τα ωραιότερα fried mozzarela sticks ever και τα εξ' ίσου φοβερά stakes...



Robin's Hood στο Χαλάνδρι για τον αγαπημένο μας Παναγιώτη και για την μαρέγκα με τις φράουλες και το παγωτό...


Cash στο Κεφαλάρι γιατί μέχρι πρότινος δούλευε εκεί ο ωραιότερος σερβιτόρος του λεκανοπεδίου - δηλαδή ο Άρις- , γιατί ο Γιάννης Μωράκης πέρα που είναι φιλαράκι αγαπημένο κάνει τα καλύτερα μαγαζιά, και γιατί εκεί μαζεύεται το εναπομείναν it crowd της Αθήνας για να φάει δια χειρός Γιάννη Σολάκη και μετά να δοκιμάσει τα μυθιστορηματικά cocktails του Νεκτάριου με top το Eldertini...



Balthazar γιατί κάποιες αξίες παραμένουν κλασσικές....

Matsuhisa για το καλύτερο φαγητό και - όταν πηγαίνουμε νωρίς- το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα σε συνδιασμό με το απόλυτο pampering από τον καλύτερο maitre της πόλης, τον Μιχάλη Λαδά...



Σπονδή για υψηλή γαστρονομία σε συνδιασμό με απίθανη αυλή και τους δυνατότερους - και πιο όμορφους- ανεμιστήρες εξωτερικού χώρου που έχω δει σε μαγαζί ποτέ μου...


Tony Bonano στον Πειραιά για την σούπερ θέα και τις ιταλικές λιχουδιές... Και για τον Τζιμάκο μας βέβαια...:-)

Island στην Βάρκιζα για sushi, κοσμικό sight seeing και χορό μέχρι το ξημέρωμα...

Διόνυσσος κάτω από την Ακρόπολη αν σας πιάσει διάθεση για ρομαντζάδα και bib, big spending...


Για νοστιμιές...

Dirty Ginger στο Γκάζι για την ωραιότερη ατμόσφαιρα της Αθήνας, με φοβερό comfort food (σουβλάκι - φλογέρες είναι ο δικός μου συνδιασμός), όμορφες μούρες ολόγυρα, και μουσική για χορό μέχρι το πρωί...



Baze Grill στο Μπουρνάζι για την σπεσιαλιτέ του με τα αυγά...



Βοημία στους Αμπελόκηπους για την λούμπεν ατμόσφαιρα και το λατρεμένο τρελό τυρί... (Οκ, και για τα σνίτσελ...)

Π- Box στην Κηφισιά για το σαγανάκι με την μαρμελάδα λεμόνι του Χριστόφορου Πέσκια..



Θερινά σινεμά...

Μίμης Φωτόπουλος στο Μαρούσι... Απίστευτο πράσινο, εισητήριο 5 ευρώ γιατί είναι δημοτικός κινηματογράφος, και σουβλάκια καλαμάκια που μου θυμίζουν το Σινέ Μαντώ στο νησάκι...




Φιλοθέη κλασσικά γιατί είναι επίσης καταπράσινο, έχει καλό bar και σερβίρει και ωραίες frozen margaritas σε σωστά, γιάλινα ποτήρια...


Για μπάνιο...

Στον Αστέρα μόνο... Στην παραλία για τις κανονικές μέρες, με είσοδο 15 ευρώ, ξύλινες ξαπλώστρες, καταπληκτικό beach service και μετά, αν πεινάσετε, TGI Fridays... Και στο ξενοδοχείο αν θέλετε περισσότερο privacy αλλά μόνο στην παραλία κάτω από τον Αρίωνα, όχι στις πισίνες με τους υπόλοιπους ανθυποκοσμικούς παρακαλώ...


Τώρα, θα έχω ξεχάσει σίγουρα ένα σωρό πράγματα... Περιμένω προσθήκες λοιπόν και ιδέες... Και βέβαια, μην ξεχνάτε πως οι διακοπές αρχίζουν και τελειώνουν κυρίως, μέσα στο κεφάλι μας... Και αν φύγει το μυαλό μας, εμείς θα ακολουθήσουμε αναγκαστικά....:-)

Και βέβαια, δεν μπορώ να μην αναφέρω και τα δυο πιο αγαπημένα μέρη της καρδιάς μου... Την βεράντα της Μάρθας και τον κήπο της Λιάνας που εκεί, έχουμε περάσει τα πιο όμορφα μεσημέρια και βράδια μας ever...





Υ.Γ. Οι κακές, θολές φωτογραφίες είναι δικές μου, τραβηγμένες με το Iphone... Οι καλές είναι κλεμμένες από το internet... :-) Έψαξα και για τα υπόλοιπα, μην νομίζετε πως τεμπέλιασα, αλλά δεν βρήκα....

Υ.Γ.2 Μέσα στα πλαίσια του καλοκαιρινού, χαλαρού μου mood, απαντάω στα σχόλια με το πάσσο μου... Που πάει να πει, θα γίνει και αυτό, όταν μου έρθει όρεξη και έμπνευση... Φιλιά...