Κάποιος μου ευχήθηκε προχτές να έχω την συνείδηση μου ήσυχη και να κοιμάμαι ήρεμη τα βράδια.. Υπονοώντας πως θα έπρεπε μάλλον να ξαγρυπνάω και να με τρώνε οι τύψεις.. Λυπάμαι αλλά κοιμάμαι σαν πουλάκι.. Σε αφράτα πουπουλένια παπλώματα, και μαξιλάρια αρωματισμένα με "air of dreams".. Και δεν μετανιώνω για τίποτα γιατί ότι κάνω - οτιδήποτε όμως - είτε το έχω σκεφτεί πάρα πολύ, με το μυαλό μου, είτε το έχω αποφασίσει από ένστικτο, με την καρδιά μου.. Πάντως το έχω κάνει απολύτως συνειδητά... Όπως ακριβώς και ότι δεν κάνω κατά καιρούς, πάλι συνειδητά δεν το κάνω.. Γιατί δεν θέλω και όχι γιατί δεν μπορώ.. Ρισκάροντας να χάσω και χρόνο και ενέργεια αλλά και ανθρώπους, όμως τελικά η αλήθεια είναι πως όταν έρχεται η στιγμή να επιλέξω, διαλέγω πάντα αυτό που θέλει η ψυχή μου και όχι αυτό που θα έπρεπε, θα όφειλα, ή θα επέβαλαν οι συνθήκες.. Είμαι πολύ κακή στα πρέπει, στις πιέσεις, και στις απαιτήσεις, και δεν έχω καμιά αίσθηση πραγματικής υποχρέωσης παρά μόνο απέναντι στο παιδί μου... Τόσο απλά...
Υ.Γ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πίκρα στις ανθρώπινες σχέσεις, ότι είδους και αν είναι, από το να μετράς και να υπολογίζεις μπακαλίστικα τι έδωσες και τι πήρες, κάθε στιγμή.. Αν έμαθα κάτι μέσα από το ταξίδι μου σ΄αυτή την ζωή μέχρι σήμερα - που και ενδιαφέρον ήταν και συχνά παράτολμο, αλλά πάντα εποικοδομητικό - είναι πως μια που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει (και ούτε καν αν θα υπάρχει) αύριο, πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε larger than life όσο περισσότερο και όσο πιο συχνά μπορούμε.. Ειδικά στα αισθήματα.. Και να αφηνόμαστε, και να ρισκάρουμε, και να αγαπάμε, και να απογειωνόμαστε, και να πέφτουμε, και να σηκωνόμαστε ξανά, και να παθιαζόμαστε, και να θυμώνουμε, και να ερωτευόμαστε, και να πληγωνόμαστε, και να δίνουμε ευκαιρίες, και να συγχωρούμε... Και να ζητάμε και συγγνώμη όταν πρέπει, και να κλαίμε όταν χρειάζεται... Κυρίως όμως να γελάμε... Πολύ και δυνατά.. To make a long story short, να ανοίγουμε διάπλατα τις πόρτες της ψυχής μας στην ζωή τις εμπειρίες και τους ανθρώπους, και όπου μας βγάλουν...
Και τελικά, οκ, προφανώς δεν είμαι το καλύτερο παιδί του κόσμου, ούτε το πιο εύκολο, αλλα τι να κάνουμε τώρα? Sue me.. Τουλάχιστον όμως εγώ δεν ευχήθηκα ποτέ σε κανέναν να χάσει τον ύπνο του για λογαριασμό μου...
Και τελικά, οκ, προφανώς δεν είμαι το καλύτερο παιδί του κόσμου, ούτε το πιο εύκολο, αλλα τι να κάνουμε τώρα? Sue me.. Τουλάχιστον όμως εγώ δεν ευχήθηκα ποτέ σε κανέναν να χάσει τον ύπνο του για λογαριασμό μου...
Καλημέρα μας και να έχουμε μια όμορφη, ροζ, και γεμάτη μέρα...:-)
Υ.Γ. Και το τραγουδάκι αφιερωμένο εξαιρετικά... Γιατί η αγάπη είναι το ανθεκτικότερο των συναισθημάτων... Θες δεν θες...
Υ.Γ. Και το τραγουδάκι αφιερωμένο εξαιρετικά... Γιατί η αγάπη είναι το ανθεκτικότερο των συναισθημάτων... Θες δεν θες...